Najbliższa rodzina często nie może zająć się schorowaną babcią, z tego powodu należy poszukać miejsc typu . Rehabilitacja oraz doświadczony personel w sporej części z nich jest dobra.Osoba starsza w rodzinie
Samodzielna opieka nad starszym tatą czy mamą bywa uciążliwa. Lista rzeczy w których trzeba pomóc swojemu rodzicowi rośnie z każdym rokiem, a dzisiejszy tryb życia często uniemożliwia nam na odpowiedni stopień opieki.
Dochodzi jeszcze kwestia zabiegów rehabilitacyjnych, których nie wykonamy o własnych siłach, b możemy zaszkodzić, a nie pomóc. Często również sami mamy dość zabiegów pielęgnacyjnych, co może niekorzystnie odbić się na relacjach, a nawet doprowadzić do dłuższych sprzeczek, które nie są dla nikogo miłe.
Polska historia pielęgniarstwa
W Polsce pierwsze szpitale lokalizowane były przy zakonach. W XI-XII wieku działało tu większość zakonów funkcjonujących w Europie.
W 1609 r. sprowadzono bonifratrów, a w 1651 r. królowa Maria Ludwika doprowadziła do przyjazdu do Krakowa sióstr ze Zgromadzenia Szarytek. Z czasem prowadziły one działalność pielęgniarską prawie we wszystkich szpitalach w mieście. Należy również zaznaczyć, że nie podejmowały one opieki w nocy.
W drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku polskie pielęgniarstwo przeżywało kryzys. Pod wpływem krytyki zaczęto organizować pierwsze szkolenia dla dozorców.
W 1895 r. powstała pierwsza w Polsce szkoła pielęgniarstwa, Lwowska Szkoła Pielęgniarstwa, i funkcjonowała do rozpoczęcia I wojny światowej. Utworzono ją we Lwowie przy Szpitalu Powszechnym. Szkoła do 1937 nie miała pełnych praw, prowadziła głównie kursy tylko dla zakonnic dla potrzeb szpitali a jej status i znaczenie dla rozwoju pielęgniarstwa są do tej pory niejasne
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pielęgniarstwo
Starość- definicja i znaczenie współczesne
Granica między wiekiem średnim człowieka a starością jest płynna i zmieniała się w ciągu wieków. W czasach prehistorycznych ludzie dożywali 30 (Neandertalczyk z Krapiny) - 35 lat (szkielety z Sima de los Huesos w Atapuerca). W starożytności człowiek 35-40-letni był uważany za człowieka starego. Średnia długość życia, a co za tym idzie "granica" starości na świecie bardzo wydłużyła się w XVIII, XIX oraz XX wieku, wraz z poprawą warunków życia, rozwojem medycyny oraz upowszechnieniem takich wynalazków jak np. kanalizacja, które podwyższały poziom higieny, oraz wynalezieniem szczepionek, które zapobiegały chorobom (zob. też oczekiwana dalsza długość trwania życia).
Zwiększenie długości życia skutkowało pojawieniem się dziadków co zwiększało szansę przeżycia młodych osobników, było skorelowane z rozwojem relacji społecznych i przekazywaniem doświadczeń.
W kulturach na całym świecie ludzie w podeszłym wieku byli zwykle obdarzani dużym szacunkiem - niekiedy nawet czcią - jako ludzie bardziej doświadczeni i mądrzejsi.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Starość